ด้วยรัก ผูกพัน และอาลัย "เจ้าแรด"
เจ้าแรด บนปากบ่อบ้านของเขา
ไม่ว่าจะเป็นพืชหรือสัตว์ หากเรามีความรักผูกพัน และความรู้สึกที่ดีต่อกันเมื่อมีการจากก็ย่อมเกิดความรู้สึกเศร้า อาลัย ....
จำได้ตอนเด็กๆหลังบ้านเป็นโกดังเก็บเหล็ก มีส่วนที่เป็นสวนเล็กๆ ปลูกต้นไม้บ้างที่เด่นจะมีต้นมะพร้าวอ่อนพันธ์มูสี 1ต้นซึ่งmeepoleจะใช้เป็นที่เล่น นั่งนอน ทำอะไรก็จะมาขลุกที่นั่น หลายปีมากอาจเป็นสิบปี ได้ทั้งกินลูกมะพร้าว จนรู้สึกว่ามะพร้าวต้นนั้นเป็นส่วนหนึ่งที่โตมาพร้อมกัน และวันหนึ่งที่ที่บ้านต้องการสร้างบ้านหลังใหม่จึงต้องตัดต้พร้าวนั้นออก จำได้ว่าตัวเองแอบมองจากบนบ้านแล้วนั่งร้องให้ ที่มันจากไป น่าจะเป็นความรู้สึกถึง "การจาก" ครั้งแรกในชีวิตเพราะยังจำได้ไม่ลืม
ส่วนเจ้าแรดนี่ผูกพันเพราะเราให้อาหารเขา ตามองตา ดูเขาโตวันโตคืน บางทีหมั่นไส้มากก็จะบอกว่า "แรดโตนึ่งได้ 1 จานหรือยัง ?" จำได้ว่าตอนมาไม่นานเราห่วงว่ามีเขาตัวเดียวแล้วเขาจะเหงา อุตสาห์ไปหาเพื่อนแรดมา 3 ตัว ปรากฎว่าวันรุ่งขึ้นไปวัดพระอาจารย์บอกว่าคงต้องเอาสมาชิกใหม่ไปคืน เพราะเจ้าแรดไม่ยอม วิ่งไล่วนไปมาเกือบทั้งคืนและชนกระถางไม้น้ำล้มอีกตะหาก สรุปว่า ต้องเอา3 ตัวไปคืนเหลือเจ้าแรดโดดเดี่ยวผู้น่าหมั่นไส้ตัวเดียว ....แต่คนอย่างเราๆก็ยังไม่ละความพยายาม มีโยมเอาปลาคาร์ฟมาให้พระอาจารย์เลี้ยงอีก คราวนี้จลาจลก็เกิด เพราะเจ้าแรดไม่ยอมให้อยู่ ในที่สุดก็ต้องจัดจราจรใต้น้ำใหม่โดยเอากระถางบัว และอเมซอนมาปลูกตรงกลางบ่อครึ่งทาง ก็ดีขึ้น ให้อยู่คนละครึ่งเขต หลังจากนั้นมีโยมเอามาเพิ่มให้ และมีที่เกิดลูกปลาเอง ในที่สุดสมาชิกคาร์ฟก็เพิ่มเป็นสิบกว่าตัว คราวนี้เด็กๆก็ซนตามประสาไม่รู้จักเส้นแบ่งเขตก็เลยว่ายข้ามไปเล่นข้างเจ้าแรด พวกเราแอบดูด้วยความเป็นห่วงว่าแรดจะหงุดหงิดเหวี่ยงใส่เด็ก แต่ผิดคาดเพราะเจ้าแรดแค่แกว่งลูกตาไปมาดูเด็กๆ สังเกตุเห็นเช่นนี้ก็สบายใจ ...แต่วันหนึ่งเริ่มเห็นว่าเจ้าแรดเริ่มไล่บางตัวออกนอกเขต เจ้าแรดจะว่ายไล่ส่งถึงเขตนอกของเขาแล้วกลับ ทำให้รู้ว่าพวกเด็กๆเริ่มโตจนเกิดขนาดที่เจ้าแรดจะเอ็นดูแล้ว พระอาจารย์เลยสั่งทำตะแกรงอย่างดี ไม่มีคม มากั้นแบ่งเขตตรงกลางบ่อ ขนาดรูตะแกรงนี้เจ้าตัวขนาดเล็กเช่นปลาทอง ว่ายลอดไปมาได้ ดังนั้นเจ้าแรดเลยได้แต่มองตาปริบๆ เวลาข้างปลาคาร์ฟเข้าแถวว่ายน้ำเรียงกันเกือบ 20 ตัว
เรื่องที่น่ารักอีกเรื่องของเจ้าแรดคือเขามีน้ำใจเรื่องการแบ่งอาหาร ถ้าไม่สัมผัสเองหลายสิบครั้งคงไม่เชื่อ หลายครั้งที่ส่งผลไม้ป้อนแรด โดยเฉพาะกล้วยและมะละกอ แรดจะเอาเข้าปาก หงึบๆสองสามครั้งแล้วพ่นออกมาเป็นชิ้นเล็กๆ เราก็นึกว่าเขาคายทิ้ง เขาจะทำสองสามครั้ง แล้วก็กินชิ้นต่อไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็เห็นว่าเขาพ่นออกมาให้คาร์ฟที่ว่ายมารอแถวตะแกรง เวลาให้ผลไม้จะป้อนส่งเขาตรงแนวกลางพอดี คาร์ฟเราจะให้อาหารเม็ด แต่เจ้าแรดไม่สนใจ เขาจะชอบผักมากกว่าดังนั้นถ้าช่วงใหนไม่มีเวลาว่างนักก็ให้คนดูแลซื้อผักกาดหอม ผักบุ้งให้กิน
พอเขาอายุมากขึ้นๆเรื่อยๆ เราก็รู้สึกว่าเขาก็คงรู้ตัว เขาสงบเย็นขึ้น ไม่เกรี้ยวกราดกับตัวกลางๆเท่าใดนัก บางทีเด็กวัยรุ่นพวกนี้ก็ว่ายไปกองแถวแนวกลางเขต ถ้าเป็นตอนหลายปีก่อนเจ้าแรดจะวิ่งออกมาชนตะแกรงเลย ตอนหลังนี่เขาจะดูเฉยๆ
ถ้าเทียบกับคน 15 ปีของเจ้าแรดคงเป็น 80-90 ปี ของคน เขาแข็งแรงมาตลอด ไม่เคยกวนใจ ไม่เคยหาเรื่องมาให้เราขุ่นข้องหมองใจ ทุกเวลาที่ผ่านไปเราจึงรู้สึกรัก ผูกพัน เหมือนสมาชิกของครอบครัว เมื่อรู้ว่าเขาตาหลุด ทุกคนที่รู้ตกใจ สงสาร สำหรับ meepole แผ่เมตตาขอแบ่งความเจ็บปวดนั้นมา ในที่สุดเช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็จากไป เราไปวัดตอนเช้า นิมนต์พระท่านให้มาช่วยบังสกุลให้ ทำบุญอุทิศส่วนบุญ และถ่ายรูปเก็บไว้ระลึกถึงและขุดฝังเขาข้างบ่อที่เขาอยู่มา 13 ปี เป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกเราทำให้เจ้าแรด
ทำบุญบังสกุลให้เขา
ทำบุญบังสกุลให้เขาไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือคน หากมีความดี และดีจริง เมื่อตายไปย่อมมีคนอาลัย คิดถึง เสียดาย และเขียนพรรณาถึงความดีได้ โดยไม่ต้องปรุงแต่ง เขียนคำอาลัยได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจที่ต้องหลบหลีกสิ่งไม่ดีที่แท้จริง เหมือนที่มีการพูดว่า คนตายทุกคนดีหมด
ดังนั้นจงพยายามหาความดีมาเติมเต็มชีวิตของเราตลอดเวลา อย่าได้พลาดโอกาส ไม่ไช่เพื่อจะให้มีอะไรดีๆให้เขียนเป็นอนุสรณ์ตอนตายแล้ว แต่เพื่อให้ขณะอยู่มีคนรัก จากไปมีความดีคงเหลืออยู่ และไปพบกุศลผลบุญที่เราทำไว้ที่รออยู่เบื้องหน้าอย่างมีสุข
ด้วยรัก และอาลัย จนกว่าจะพบกันอีกนะ "คุณแรด"
