อยู่อย่างสงบ ..มันอยู่ที่ใจ แต่ถ้าเลือกได้...
ท่ามกลางความวุ่นวาย แท้จริงแล้วมันไม่วุ่นวายถ้าเราไม่เอาใจไปรับมัน
ครั้งหนึ่ง meepole ได้แวะไปที่สำนักปฎิบัติธรรมแห่งหนึ่ง (มีหลายสาขาจากเหนือจรดใต้) ที่เมื่อเอ่ยหลายคนจะรู้จักดี วันที่ไปตั้งใจว่าจะลองไปดูว่าเป็นสถานที่เช่นใด และอื่นๆ ตามที่เคยได้ยินมาบ้าง ไม่รู้ว่าโชคดีหรือไม่ไช่ ? เพราะเป็นวันที่คนค่อนข้างมาก เนื่องจากเป็นวันคล้ายวันเกิดของหัวหน้าสำนัก ลูกศิษย์มากันถือของมามอบให้ และก็ยืนต่อคิวยาวเพื่อขึ้นไปข้างบน (บ้าน) ต้องค่อยๆขยับขึ้นบันใดเมื่อมีคนลงมา ขยับเช่นนั้นเกินครึ่งชั่วโมง ซึ่งจริงๆเราไม่มีความอดทนเช่นนั้น แม้ว่าอยากรู้เห็น แต่สามีเตือนว่ามาแล้วดูให้เห็นอย่ากลับไปด้วยความสงสัย เลยอดทนๆๆ
ในที่สุดก็ได้ขึ้นไปนั่งที่ชานข้างบนที่ข้างหน้ามีเจ้าสำนักนั่งอยู่ (เป็นใครไม่ขอเอ่ยนาม เพราะความศรัทธาเป็นเรื่องส่วนบุคคล) เราหลบมานั่งหลังสุด แต่ภาพที่เห็นบอกได้ว่าเราไม่ชอบ เพราะไม่ถูกกับนิสัย เคยคิดไว้ว่ายิ่งผู้นั้นข้าถึงธรรมมากเท่าใด การปฎิบัติตนต้องยิ่งง่าย แต่ที่เห็นไม่ไช่ นั่งบนเก้าอี้พิเศษตัวใหญ่ ที่น่าจะรองด้วยขนแกะ? และถือพัดโบกวีแกว่งไปมา มีของตั้งรอบกองเต็มไปหมด ทั้งของลูกศิษย์ที่นำมาให้ และ ?? เรานั่งรอด้วยความเงียบ มองดูคนและคณะกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าที่เข้ามากราบและมีทั้งมอบของ รับของ จนไกล้เที่ยงเราก็รู้ว่าท่านคงต้องไปทานอาหาร เราอาจไม่ได้สนทนาด้วย แต่ไม่เป็นไรถือว่าได้มาเรียนรู้ ระหว่างนั้นเราแอบกระซิบกับสามีที่นั่งข้างๆอย่างเบาๆว่า" ดูวุ่นวายจังเลยนะ" คนที่มาบางกลุ่มมาเพื่อลากลับ ด้วยความวุ่นวายส่งเสียงไม่หยุด มีคนที่เหมือนนกกระจอกอยู่คนหนึ่ง พูดขอโน่นนี่ ชูชกจริงๆหลายคนก็คนรำคาญ และเธอนั่งรอปักหลักเปลี่ยนคนแล้ว เธอก็ยังคงอยู่รอจังหวะ แปลกมากที่แม่ชีที่นั่งเงียบมาตั้งแต่แรก ซึ่งเราเห็นครั้งแรกแล้วรู้สึกเย็นสงบ นั่งพับของบรรจุห่อเงียบๆตรงนั้นห่างจากเราประมาณ 2 เมตรเศษ พูดขึ้นมาเบาๆยิ้มว่า "ข้างนอกวุ่นวาย แต่ใจเราไม่วุ่นวาย" ฟังแล้วก็ดีขึ้นและรู้สึกขอบคุณ เป็นประโยคที่เตือนสติได้ดีมาก แต่เราคิดอย่างเดียวต่อจากนี้ไม่มาอีกแล้ว
ไม่เคยเห็น..ในที่ๆควรสงบ กลับไม่สงบเท่าที่ควร และภาพของคนที่มาแม้เรียกตัวเองว่าศิษย์ แต่ยังโลภอยากได้ อยากเป็น อยากมี ขอรวย ขอตำแหน่ง ขอ...เช่นนั้น แล้ว แล้วพวกเขามาเป็นศิษย์เพื่อเรียนรู้อะไร และได้รู้อะไร แต่วันนั้นฉันได้เรียนรู้และรู้ว่าตัวเองไม่พร้อมสำหรับที่นั่น เพราะแม้ใจจะไม่วุ่นวายได้ แต่ฉันยังขอเลือกที่ๆข้างนอกกายไม่วุ่นวายด้วย จึงควรเป็นที่ปฏิบัติธรรม เพราะฉันเชื่ออีกว่าศรัทธา (ที่กรอปด้วยปัญญา) เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน
วันนั้นหลังจากได้เดินดูสถานที่โดยรอบๆ ฉันได้กลับออกมาอย่างเงียบๆ และไม่สงสัยอีก
